Charakteryzują się brakiem przyoczek (poza niektórymi Isometopinae), dwoma lub jedną komórką na membranie, występowaniem specyficznych narządów zmysłów (trichobotriów) na środkowych i tylnych udach, mniej lub bardziej zaznaczoną asymetrią paramer oraz podzielonym krętarzem. Ryjek i czułki są 4-członowe, stopy najczęściej 3-członowe. Ważną cechą taksonomiczną tych owadów jest budowa przedstopia, tj. końcowego odcinka stopy opatrzonego pazurkami oraz znajdującymi się na nich i między nimi tworami umożliwiającymi przytrzymywanie się. Budowa przedstopia jest też podstawą podziału tej rodziny na podrodziny, których zwykle wyróżnia się na świecie osiem lub dziewięć. Uważa się także, iż narząd pretarsalny, który pozwala na sprawne poruszanie się wśród listowia, umożliwił szybką radiację adaptacyjną Miridae. Ciekawostką jest obecność u larw tasznikowatych, które żyją wśród listowia narządu rektalnego, który wyrzucany jest w momencie utraty przez owada kontaktu z liściem. Narząd ten pokryty jest lepką wydzieliną, która umożliwia przyczepienie się do jednego z liści znajdującego się poniżej.
Większość tasznikowatych odznacza się delikatną budową ciała i są to owady z reguły bardzo ruchliwe. Należą tu gatunki zarówno fitofagiczne, jak i drapieżne; wiele z nich odżywia się też pokarmem mieszanym. Pluskwiaki z podrodzin uważanych za najbardziej pierwotne są drapieżne lub mycetofagiczne. Znakomita większość związana jest ściśle (przynajmniej w Holarktyce) z określonymi gatunkami roślin. Powiązanie to wynika nie tylko z zależności troficznych, ale także z wyboru miejsca składania jaj. Miridae składają zwykle jaja za pomocą pokładełka do tkanki określonego gatunku czy rodzaju rośliny.
Pluskwiaki należące do rodziny Miridae są roślinożerne lub drapieżne, wiele z nich odżywia się pokarmem mieszanym. Najwięcej naszych gatunków to fitofagi związane z różnymi gatunkami roślin okrytozalążkowych. Zdecydowanie mniej związanych jest z drzewami iglastymi, a jedynie dwa gatunki odżywiają się paprotnikami. Znaczący udział wśród krajowych przedstawicieli mają gatunki drapieżne, które występują w prawie wszystkich podrodzinach stwierdzonych w Polsce. Większość tasznikowatych jest rozmieszczona na terenie całego kraju, choć zasięg niektórych z nich jest ograniczony do jednego czy dwóch podregionów. Wiele gatunków jest bardzo rzadko spotykana.
Tasznikowate zimują zwykle w stadium jaja, rzadko jako imago, a sporadycznie jako larwy. Pluskwiaki te większość życia spędzają w postaci jaja. Do niewątpliwych rekordzistów pod tym względem należy Harpocera thoracica, która w tym stadium spędza prawie 11 miesięcy w roku.
Z Polski wykazano dotychczas ponad 260 gatunków Miridae, które zaliczane są do 6 podrodzin. Krajowe gatunki są z reguły małych rozmiarów – rzadko przekraczają 10 mm. Zasiedlają u nas różnorodne siedliska, lecz większość preferuje ciepłe biotopy. Jest wśród nich dużo gatunków kserotermicznych, psammofilnych czy występujących w ciepłolubnych zbiorowiskach okrajkowych. Są jednak i takie, które można spotkać jedynie w wilgotnych i cienistych biotopach, na torfowiskach i mokradłach czy w wyższych partiach gór.
Miridae są grupą, wśród której spotykamy często gatunki będące szkodnikami.
Owady te zbieramy standardowymi metodami stosowanymi przy zbieraniu owadów żyjących wśród roślinności - za pomocą czerpaka oraz parasola entomologicznego. Przedstawiciele tej rodziny to zazwyczaj owady ruchliwe i od razu starają się wyfrunąć z czerpaka. Dobre wyniki przynoszą połowy z użyciem światła. Ze względu na delikatną budowę tasznikowatych przechowywanie i transportowanie zebranego materiału wymaga delikatności, a preparowanie pewnej wprawy.
Oznaczanie pluskwiaków z tej rodziny jest trudne i wymaga dobrej znajomości grupy. Do oznaczania używamy następujących kluczy:
• Gorczyca J., Herczek A., 2002: Tasznikowate – Miridae, Podrodziny: Isometopinae, Deraecorinae. Klucze do oznaczania owadów Polski, cz. XVIII, z. 6a, Toruń.
• Gorczyca J., 2004a: Tasznikowate – Miridae, Podrodzina: Phylinae. Klucze do oznaczania owadów Polski, cz. XVIII, z. 6b, Toruń.
• Gorczyca J., Herczek A., 2008: Tasznikowate – Miridae, Podrodziny: Bryocorinae, Orthotylinae. Klucze do oznaczania owadów Polski, cz. XVIII, z. 6c, Toruń.
• Wagner E., Weber H. H., 1964: Faune de France, Volume 67: Heteropteres: Miridae. FFSSN, Paris.
Ponadto mamy do dyspozycji Katalog Fauny Polski z kluczem do rodzajów.
• Gorczyca J., 2007: Plant bugs (Heteroptera: Miridae) of Poland. Part I. Katalog Fauny Polski, Warszawa.
• Gorczyca J., Wolski A., 2011: Plant bugs (Heteroptera: Miridae) of Poland. Part II. Katalog Fauny Polski, Warszawa.
Zdjęcia dzięki uprzejmości Chiffchaff'a
, tylko pytanie - jak będzie z uzupełnianiem o nowe rekordy 
