Szklane igły do preparatyki mikroskopowej

[adam k.]

Pierwsze moje próby formowania "wyciągania" igieł zakończyły się sukcesem. Efekt jest widoczny na zdjęciu. W środku igła o średnicy 1,2 mm, a na końcu 0,05 mm. Do procesu formowania jest potrzebnych kilka rzeczy, czyli: Rurki szklane kapilarne, palnik jubilerski i "wyciągacz". Przyrząd nazwany przeze mnie "wyciągaczem", to najistotniejszy element w całym procesie wytwarzania igieł. Na obecnym etapie udoskonalania projektu nie opisuję szczegółów, jeśli będzie zainteresowanie tematem, to niebawem postaram się doprecyzować. O zastosowaniu igieł w entomologicznej preparatyce nie będę się rozpisywał, można się domyśleć, lub dopasować do własnych potrzeb.

[Jacek Kurzawa]

Świetne! Gratuluję.
Robiłem kiedyś podejście do tego, ale jakoś nie udało mi się tego dokonać. Cienkie rureczki byłyby potrzebne do dmuchania endophallusów u Coleoptera. Istotne, by rurka była odpowiednio cienka i jednak to była nadal rurka.

[adam k.]

Istotne, by rurka była odpowiednio cienka i jednak to była nadal rurka.

Tak jest nadal, po "wyciągnięciu" rurka zachowuje pełną drożność, sprawdzałem wszystkie. Dopiero przekraczając średnicę zewnętrzną poniżej 0,03 mm, środek rurki zatapia się i aby tego uniknąć, należałoby przedmuchiwać rurkę gazem obojętnym. Można zakupić w pełni zautomatyzowane, profesjonalne urządzenia do wyrobu igieł, ale koszt takiego "cacka" przekracza (około 20000 dolarów) nasze możliwości finansowe. Zamówienie igieł od producenta jest również drogie, a jedna sztuka może kosztować nawet 150 dolarów.
Następną czynnością będzie osadzenie szklanej igły na igle do iniekcji, np. nr. 0,8 mm. Wystarczy zakleić, połączyć je klejem dwuskładnikowym, a dalej osadzić bezpośrednio na strzykawce insulinowej. Dla wygody można połączyć igłę iniekcyjną ze strzykawką za pośrednictwem miękkiego wężyka. Cały taki zestaw mam zamiar instalować na mikromanipulatorze X Y Z. Posiadam taki prawie gotowy, ale wymaga dopracowania szczegółów, np. konstrukcji imaka do mocowania strzykawki.

[adam k.]

Następne wyciąganie igieł przynosi coraz lepsze wyniki, są cieńsze, kształtniejsze i nadal nie zaklejają się w środku. Tymczasem skompletowałem mikromanipulator z elementów mikroskopowych Zeiss Jena (Aus) made in DDR i połączyłem je w jedną całość. Wstępnie wygląda tak jak na zdjęciach. Wszystkie cztery posuwy działają płynnie, bez zbędnych drgań. Ramię z imakiem do mocowania narzędzi składa się z trzech przegubów. Manipulator pracuje od poziomu stołu do wysokości 340 mm z osprzętem w pozycji równoległej do stołu. Wygląd może nie oddaje solidności i stabilności (waży 5,4 kg) przyrządu, a przecież bardzo ważne jest, aby wyeliminować przypadkowe drgania. Na zdjęciach widać jak można wykorzystywać manipulator do pracy z mikroskopem biologicznym, jest to tylko przykładowe zastosowania. Prawdziwym powodem budowy manipulatora, było wykorzystanie go na mikroskopie stereoskopowym. Ostateczny kształt urządzenia pokaże w kilku rzutach.

[adam k.]

Ostateczny kształt urządzenia pokaże w kilku rzutach.

Już jest- myślę, że to, co widać na zdjęciach, będzie ostateczną wersją tego urządzenia. Poprawiłem przeguby, są teraz lepiej tolerowane na śrubach i dokręcają się bez wysiłku. Zmieniłem imak mocujący narzędzia, co wymusiło przeniesienie strzykawki i zastosowanie wężyka pośredniczącego. Układ jest szczelny przy wykorzystaniu wody. Precyzyjnie jest dozowana przez igłę, pomimo obecności bąbelków powietrza w wężyku. Dodałem drugą prowadnicę i wzmocniłem blat na stoliku przedmiotowym. Można zadawać pytania, jakie inne zastosowanie może znaleźć ten, lub podobny manipulator? Spostrzegawczy obserwator, z pewnością dopatrzy się paru innych. Między innymi, do wykonywania serii zdjęć nieruchomych obiektów (owadów) zawieszonych nad dowolną sceną, w dowolnej odległości, zapewniającej lepsze oświetlenie i rozmycie tła. W rezultacie większość ekspozycji małych obiektów musi odbywać się, gdy wszystko jest idealnie nieruchome. Solidny manipulator z konfiguracją sztywnych elementów wchodzących w jego skład, może to zapewnić.