Zygaena minos na macierzance.
- Jarosław Wenta
- Posty: 2186
- Rejestracja: środa, 9 lipca 2008, 14:21
- Lokalizacja: Zakopane
- Kontakt:
Zygaena minos na macierzance.
Podhale, okolice Czarnego Dunajca, 30 maja 2015.
Łąka pełna gąsienic Z.purpuralis i Z.minos. Razem z J.S.Dąbrowskim obserwowaliśmy w tym miejscu kopulacje Z.purpuralis z Z.minos. Kilkakrotnie też widzieliśmy gąsienice Z.minos na kępach macierzanki, lecz koronny dowód zdobyłem kilka dni temu.
Fotografie z pełnej rozdzielczości tu: https://erebia.tpn.pl/share.cgi?ssid=0STCzre
No, powiem Wam, że szczena mi opadła...
Łąka pełna gąsienic Z.purpuralis i Z.minos. Razem z J.S.Dąbrowskim obserwowaliśmy w tym miejscu kopulacje Z.purpuralis z Z.minos. Kilkakrotnie też widzieliśmy gąsienice Z.minos na kępach macierzanki, lecz koronny dowód zdobyłem kilka dni temu.
Fotografie z pełnej rozdzielczości tu: https://erebia.tpn.pl/share.cgi?ssid=0STCzre
No, powiem Wam, że szczena mi opadła...
- Kamil Mazur
- Posty: 1922
- Rejestracja: niedziela, 19 grudnia 2004, 15:14
- Specjalność: Psychidae
- Lokalizacja: Rzeszów
- Kontakt:
Re: Zygaena minos na macierzance.
Bardzo lubię te Twoje zdjęcia Jarek. I to nieważne jakiego gatunku.
- Jarosław Bury
- Posty: 3567
- Rejestracja: niedziela, 19 lutego 2006, 20:28
- Lokalizacja: Podkarpacie
- Kontakt:
Re: Zygaena minos na macierzance.
Ciekawa obserwacja, aczkolwiek status kompleksu purpuralis jest chyba do tej pory niejasny.
Oba gatunki generalnie (teoretycznie) łatwo rozróżnić właśnie dzięki gąsienicom i ich roślinom żywicielskim, bo z motylami ponoć idzie to trudniej (populacje przejściowe są morfologicznie trudne do identyfikacji).
Ta specjalizacja pokarmowa larw, jeśli wierzyć pracom z przełomu lat 80 i 90-tych ubiegłego wieku też nie jest do końca zakończonym procesem, bowiem młode larwy populacji Z. minos z Azji Mniejszej, czy ściślej z Południowego Kaukazu, mogą jednak żerować na Thymus sp.
W Polsce być może sytuację komplikują mieszańce obu gatunków, co jest do ew. udowodnienia
Oba gatunki generalnie (teoretycznie) łatwo rozróżnić właśnie dzięki gąsienicom i ich roślinom żywicielskim, bo z motylami ponoć idzie to trudniej (populacje przejściowe są morfologicznie trudne do identyfikacji).
Ta specjalizacja pokarmowa larw, jeśli wierzyć pracom z przełomu lat 80 i 90-tych ubiegłego wieku też nie jest do końca zakończonym procesem, bowiem młode larwy populacji Z. minos z Azji Mniejszej, czy ściślej z Południowego Kaukazu, mogą jednak żerować na Thymus sp.
Co ciekawe gąsienice Z. minos nie żerują jedynie na baldaszkowatych z rodzajów Pimpinella i Eryngium, bodajże w roku 2003 ukazała się praca New data on the biology of Zygaena minos ([Denis & Schiffermüller], 1775) (Lepidoptera: Zygaenidae, Zygaeninae) ustanawiająca nową roślinę żywicielską dla tego gatunku z Iranu:In some areas the host-plant relationships are not so distinct (e.g. Transcaucasian Z. minos young larvae may feed on Thmus sp.)
Miałem okazję obserwować ten gatunek kraśnika - z podgatunku Z. m. sareptensis, właśnie na tej roślinie żywicielskiej na Krymie w 2008 roku...Prov. Lorestan, 30 km E Khoramabad 1.800 m, Biotopes. Open fields and wet meadows. Host plant. Falcaria vulgaris
W Polsce być może sytuację komplikują mieszańce obu gatunków, co jest do ew. udowodnienia
- Załączniki
- DSC_0742(9x6)15.jpg (206.85 KiB) Przejrzano 4324 razy
- DSC_0739(9x6)08.jpg (209.03 KiB) Przejrzano 4324 razy
- Jarosław Bury
- Posty: 3567
- Rejestracja: niedziela, 19 lutego 2006, 20:28
- Lokalizacja: Podkarpacie
- Kontakt:
Re: Zygaena minos na macierzance.
Dotarłem do bardzo ciekawej pracy z 2008 roku, która dowodzi, że kompleks purpuralis jest bardziej złożony, niż dotychczas myślano. W badaniach genetycznych uwidaczniają się co najmniej trzy grupy, zakwalifikowane do gatunków Z. purpuralis, Z. minos i tureckich populacji morfometrycznie różnych od Z. minos, ale żerujących na Pimpinella sp.
Konkluzje pracy poniżej:
Konkluzje pracy poniżej:
Gdyby ktoś dysponował nowszą literaturą, zwłaszcza pracami genetycznymi na temat kompleksu purpuralis, to chętnie się z nimi zapoznam...Results suggest that evolutionary relationships within the x. purpuralis complex are much more complicated than originally thought.
At present, combined allozymic and morphometric data are only available for the Apennine samples. Comparative analysis of these data strongly suggests that populations of Z. purpuralis in the Apennines behave in rather different ways with respect to the occurrence of gene exchange with other gene pools. On one hand, no gene flow appears to occur between the geographically close Southern
populations PUP (morphologically assignable to Z. purpuralis) and PUR (feeding on Pimpinella as Z. minos, but morphometrically distinct from this species). On the other hand, extensive introgression, revealable at both the allozyme and morphometric level, seems to occur between some purpuralis and minos-like populations from Abruzzi, as exemplified by the PUS and PUC samples. Thus, minos-like populations of Central and Southern Apennines may have different origins. The close morphometric relationships between PUR and the Turkish population (TRM) suggest that the former population could have been derived from eastern ancestors across one of the past land connections existing between the Balkan Peninsula and the Apennines. The occurrence of such trans-Adriatic and trans-Ionic immigrants in the Central and Southern Apennines is a well known phenomenon supported by several examples (Gridelli, 1950; La Greca, 1984). Future research should be directed towards testing the hypothesis that Z. minos include several genetically distinct populations which originated in different geographic refugia during one or more glacial periods and diverged from Z. purpuralis to various extents. Post-glacial spread of Z. purpuralis populations might have produced several instances of secondary contact resulting in different degrees of introgression or reproductive barriers between gene pools. In the light of these data, the occurrence of only two species both widespread in Europe and Asia Minor seems unlikely. In order to assess this problem a comparative analysis of some eastern population samples, already studied by Naumann & Naumann (1985), is recommended.