Oznaczanie larw kruszczyc
: środa, 14 października 2009, 00:50
Padają czasem pytania o identyfikację dużych pędraków znajdowanych w próchnie; najczęściej będą to jelonki z rodzaju Dorcus oraz larwy Cetonia, Protaetia, Oryctes i Osmoderma, dość duże larwy mają też rodzaje Trichius i Gnorimus. Larwy Cetoniinae już w terenie łatwo rozpoznać na podstawie zachowania polegającego na pełzaniu na grzbiecie, ponadto larwy te mają na spodzie ostatniego segmentu odwłoka raster składający się z dwóch rzędów krótkich, grubych szczecin (Oryctes i Osmoderma ich nie mają), nie posiadają też pazurków na stopach (Trichius i Gnorimus mają długie, zakrzywione pazurki). Od równie dużych larw jelonków różnią się wtórnie pomarszczonymi segmentami ciała; każdy segment podzielony jest poprzecznymi bruzdami w taki sposób, że trudno policzyć, ile ich tak naprawdę jest. U jelonków segmenty nie są poprzecznie pobrużdżone, larwa nie sprawia wrażenia tak silnie pomarszczonej jak u kruszczyc.
Spośród naszych dużych kruszczyc realnie w terenie spotkać można te pokazane na zdjęciach poniżej; ich identyfikacja nie jest łatwa i wymaga odrobiny opatrzenia, czasem porównań z już oznaczonym materiałem. Oczywiście optymalną metodą identyfikacji jest hodowla i uzyskanie imagines, ale mam nadzieję, że cechy wskazane na zdjęciach pomogą odrobinę w oznaczaniu. Układ i liczba szczecin rastra bywają zmienne i należy traktować te zdjęcia jako przykłady, nie starając się dopatrzeć identyczności przy próbach oznaczania okazów, a raczej zwracać uwagę na opisane cechy. Kształt czoła u poszczególnych gatunków też wydaje się być dobrą cechą, ale nie widziałem wystarczająco dużej liczby larw, żeby zweryfikować przydatność tej struktury do identyfikacji. Nie spotkałem też w literaturze przykładów wykorzystania tej cechy w kluczach.
Proszę o przyklejenie tego tematu.
Spośród naszych dużych kruszczyc realnie w terenie spotkać można te pokazane na zdjęciach poniżej; ich identyfikacja nie jest łatwa i wymaga odrobiny opatrzenia, czasem porównań z już oznaczonym materiałem. Oczywiście optymalną metodą identyfikacji jest hodowla i uzyskanie imagines, ale mam nadzieję, że cechy wskazane na zdjęciach pomogą odrobinę w oznaczaniu. Układ i liczba szczecin rastra bywają zmienne i należy traktować te zdjęcia jako przykłady, nie starając się dopatrzeć identyczności przy próbach oznaczania okazów, a raczej zwracać uwagę na opisane cechy. Kształt czoła u poszczególnych gatunków też wydaje się być dobrą cechą, ale nie widziałem wystarczająco dużej liczby larw, żeby zweryfikować przydatność tej struktury do identyfikacji. Nie spotkałem też w literaturze przykładów wykorzystania tej cechy w kluczach.
Proszę o przyklejenie tego tematu.