Ale zamieszanie
Powolutku. Abstrahując od zboża i pory dnia pomyślmy logicznie. Oczywiście, że przybranie takich barw jest strategią obronną. Zgoda i na to, że barwa u imagines pozostaje już niezmienna. Faktycznie, zdarza się też, że niektóre owady pod koniec życia są spłowiałe czy odbarwione, jednak analogia do "jaśnienia" blondynów jest tu chyba pochopna i niezupełnie trafiona
.
Tettigonia viridissima obdarzona po ostatniej wylince żółtymi odnóżami i zieloną resztą ciała ze szczętem już nie pożółknie, choćby było wyjątkowo upalne lato. Zresztą pasikoniki unikają otwartego słońca i nie lubią się opalać...
Forma typica
T. viridissima jest jednolicie zielona. Żółte nogi nie są cechą uprawniającą do zaliczania okazu do oddzielnej odmiany czy rasy. Dopiero całe ciało o żółtawym czy słomkowym zabarwieniu określimy jako
T. viridissima var.
flava N
EDIJAL.
Czym takie a nie inne ubarwienie u tego gatunku jest spowodowane? Hmmm... dobre pytanie! Widywałem osobniki żyjące na jednym terenie, z których część była zielona, a część żółto-zielona. Czy ta cecha jest dziedziczna, a jeśli tak, to w jakim stopniu? Panie Apper - masz zabawę na przyszły sezon: odłów trochę różnie ubarwionych okazów, pohoduj, skrzyżuj, uzyskaj potomstwo i napisz nam koniecznie, co z tego wyrosło
I jeszcze o
Tettigonia cantans. Ten gatunek nie różni się od krewniaków kolorystyką, a budową przysadek odwłokowych (u samca) i wygięciem pokładełka, oraz stosunkiem szerokości do długości pokryw (pokrywy maxymalnie 3 krotnie dłuższe, niż szersze).
Stwór z fotki wygląda na
T. viridissima var.
flava, ale niech autorytatywnie podpiszę się pod tym jakiś orthopterolog...
Pozdrawiam!
Wujek Adam
