Saperda similis vs. S.carcharias
: poniedziałek, 31 sierpnia 2009, 11:40
Sapera similis:
Zestawienie cech:
- zakończenie pokryw (zaokrąglone/ostro zakończone)
- ostatnie 1-3 człony czułków (obrączkowanie)
pomocnicze:
- wzór na pokrywach (jednolity lub nie)
- wielkość (do 22mm/od 20mm)
- okres występowania (koniec wiosny, początek lata/lato-późne lato)
- roślina żywicielska (wierzba/topola)
Bardziej podobne do siebie bywają samice tych gatunków. Samica S.carcharias jest szersza, bardziej krępa, widoczne są jasne plamy w środku pokryw, jej wielkość z reguły wykracza poza rozmiary S.similisa. Samce similisa bywają wąziutkie, czasem szarawe i mniejsze, przez co dają się stosunkowo łatwo odróżniać od S.carcharias. Inną cechą jest też odcień koloru pokrywy z włosków - u carcharias kolor jest dość żywy, żółty wpadjaący aż do żółtopomarańczowego, similis natomiast ma kolor bardziej "zimny", szarawy, zielonawy lub niebieskawy. Punktowanie pokryw jest również inne - u similisa czarne punkty są grubsze. To wymaga jednak porównań i opatrzenia się z gatunkami.
Saperda similis:
Pokrywy zaokrąglone na końcu; ostatnie człony z czarnymi włoskami (czułki są obrączkowane czarno do ostatniego czlonu); nigdy nie występuje niewyraźny wzór (plamy) na pokrywach, są one jednolicie nakrapiane; wielkość 14-22 mm; rójka od końca maja, glównie w czerwcu, spotykany jeszcze do lipca; monofag wierzby iwy (Salix capra)
Saperda carcharias:
Pokrywy zakończone szpicem na końcu; ostatnie człony bez czarnych włosków (obrączkowanie czułków zanika i ostatnie człony już tego nie mają); występuje niewyraźny wzór (jasniejsze plamy) w środku pokryw, są one niejednolicie nakrapiane; duży - wielkość 20-40 mm; rójka od końca czerwca, głównie w lipcu i sierpniu, spotykany jeszcze do września; rozwija się na różnych gatunkach topól, głównie osiki (Populus tremulae), bardzo rzadko jednak również na wierzbach.
Gatunki te nie odróżnia się łatwo. Trudność polega na tym, że żadna z tych cech nie jest wyraźna i stuprocentowo widoczna i można mieć czasem duże wątpliwości. Jeśli żadna z tych cech nie jest dla nas przekonywująca okaz powinien zobaczyć ktoś mający opatrzenie z tym gatunkiem i dysponujący seriami okazów obu gatunków.
Zestawienie cech:
- zakończenie pokryw (zaokrąglone/ostro zakończone)
- ostatnie 1-3 człony czułków (obrączkowanie)
pomocnicze:
- wzór na pokrywach (jednolity lub nie)
- wielkość (do 22mm/od 20mm)
- okres występowania (koniec wiosny, początek lata/lato-późne lato)
- roślina żywicielska (wierzba/topola)
Bardziej podobne do siebie bywają samice tych gatunków. Samica S.carcharias jest szersza, bardziej krępa, widoczne są jasne plamy w środku pokryw, jej wielkość z reguły wykracza poza rozmiary S.similisa. Samce similisa bywają wąziutkie, czasem szarawe i mniejsze, przez co dają się stosunkowo łatwo odróżniać od S.carcharias. Inną cechą jest też odcień koloru pokrywy z włosków - u carcharias kolor jest dość żywy, żółty wpadjaący aż do żółtopomarańczowego, similis natomiast ma kolor bardziej "zimny", szarawy, zielonawy lub niebieskawy. Punktowanie pokryw jest również inne - u similisa czarne punkty są grubsze. To wymaga jednak porównań i opatrzenia się z gatunkami.
Saperda similis:
Pokrywy zaokrąglone na końcu; ostatnie człony z czarnymi włoskami (czułki są obrączkowane czarno do ostatniego czlonu); nigdy nie występuje niewyraźny wzór (plamy) na pokrywach, są one jednolicie nakrapiane; wielkość 14-22 mm; rójka od końca maja, glównie w czerwcu, spotykany jeszcze do lipca; monofag wierzby iwy (Salix capra)
Saperda carcharias:
Pokrywy zakończone szpicem na końcu; ostatnie człony bez czarnych włosków (obrączkowanie czułków zanika i ostatnie człony już tego nie mają); występuje niewyraźny wzór (jasniejsze plamy) w środku pokryw, są one niejednolicie nakrapiane; duży - wielkość 20-40 mm; rójka od końca czerwca, głównie w lipcu i sierpniu, spotykany jeszcze do września; rozwija się na różnych gatunkach topól, głównie osiki (Populus tremulae), bardzo rzadko jednak również na wierzbach.
Gatunki te nie odróżnia się łatwo. Trudność polega na tym, że żadna z tych cech nie jest wyraźna i stuprocentowo widoczna i można mieć czasem duże wątpliwości. Jeśli żadna z tych cech nie jest dla nas przekonywująca okaz powinien zobaczyć ktoś mający opatrzenie z tym gatunkiem i dysponujący seriami okazów obu gatunków.